Afgelopen zomer was het zover: ik ben het volgende decennium binnengewandeld. Veertig. En eerlijk? Het deed geen zeer! Maar op mijn werk moest ik toch iets bekennen. Het begon met kleine hints. De cijfers op mijn instrumenten werden wat lastiger af te lezen. Mijn laptop kreeg gezelschap van een groter scherm en met iets meer afstand kijkt dat toch
net wat prettiger. Kortom: ik schoof het nog een beetje voor me uit… maar het moment is daar: ik ben aan mijn eerste bril toe.

Gelukkig heb ik wat te kiezen. En na anderhalve week lag hij daar: mijn eerste multifocale bril. Mooi montuur, alles precies op maat. Na twintig jaar instructies en uitleg geven wist ik natuurlijk precies hoe het werkt, wat je kunt verwachten en hoe je ermee moet omgaan. Dacht ik.

We gingen een weekendje naar de kust. Eerste dag: zon, zee, strand… en alles leek te deinen. Niet alleen het water. Want ja, dat doet zo’n multifocaal glas: je ziet scherp, maar met een beetje vertekening aan de randen. Mijn opticienbrein wist dat dit normaal is en dat je er gewoon even doorheen moet. Maar mijn vakantiebrein dacht iets anders. In een onoplettend moment zette ik de bril af en legde hem neer. Je raadt het al: bril kwijt. Na een korte zoektocht vond ik hem terug onder de tafel, half in het losse zand. Even schoonblazen (niet wrijven!) en gelukkig: geen krassen op de glazen.

Het gaf me weer een stukje praktisch inzicht en nóg meer respect voor iedereen die zijn eerste bril komt halen. Want het is wennen. Het is je hoofd, je zicht — en dat voelt… nou ja, letterlijk anders. Maar als het eenmaal went (en dat doet het), dan wil je niet meer terug. Dan zie je weer hoe mooi alles is. Scherp, comfortabel en helder.

Dat is Helder.